Hunebed D17

In de betoverende omgeving van Rolde, gelegen in de Nederlandse provincie Drenthe, verrijst hunebed D17 als een monument van eeuwenoude geschiedenis en cultureel erfgoed. Dit indrukwekkende hunebed, ook bekend als Rolde Noord, is niet alleen een fysieke structuur, maar ook een tastbare link naar het verleden van onze voorouders, met een geschiedenis die teruggaat tot het Neolithicum.

Geografisch

Hunebed D17 bevindt zich ten noordoosten van Rolde, in de buurt van het kerkhof en de Sint-Jacobskerk, op de es. De directe omgeving wordt gedeeld met een ander hunebed, D18, dat bekend staat als Rolde Zuid. Terwijl D18 gerestaureerd werd tot een nette verschijning, behoudt D17 meer de ruïneuze uitstraling van vervlogen tijden.

D17, opgericht tussen 3400 en 3200 v.Chr., wordt toegeschreven aan de trechterbekercultuur. Het hunebed bestaat uit acht dekstenen, hoewel die niet allemaal op hun oorspronkelijke plaats liggen, en heeft 15 draagstenen, twee sluitstenen en twee poortzijstenen. Opvallend is dat de poort is gericht op het zuiden. Met een breedte van 3,8 meter en een lengte van 13,9 meter, domineert dit monument het landschap met zijn imposante aanwezigheid.

Geschiedenis en de legendes

De geschiedenis van hunebed D17 gaat vermoedelijk terug tot 1547, toen een geschrift melding maakte van de "Zuilen van Hercules" in Rolde. Legenden uit die tijd suggereren dat deze locatie werd gebruikt voor offerceremonies, waarbij mensen, vooral vreemdelingen, werden gedwongen onder de stenen te kruipen via nauwe doorgangen. De naam "s Duvels Kut" zou kunnen verwijzen naar D17, hoewel het ook op D18 of D10 zou kunnen slaan.

In 1706 onderzochten S. Hofstede en schultes Kymmell D17 en vonden een blauwe pot met vergulde strepen. Later, in 1872, werden zowel D17 als D18 door de Boermarke van Rolde voor 150 gulden aan het Rijk verkocht, nadat een openbare verkoop werd voorkomen door protesten van de Gedeputeerde Staten van Drenthe.

Hoewel het hunebed in de 19e eeuw werd beschreven als "in droevige staat" door Van Giffen, heeft het hunebed in de 20e eeuw een grondige restauratie ondergaan. In 1964 werd er gezocht naar sporen van kransstenen, maar deze werden niet gevonden.

Belang voor de archeologie

Hunebed D17 is van onschatbare waarde voor archeologen en historici, omdat het inzicht biedt in de levensstijl en culturele praktijken van prehistorische gemeenschappen. Het werk van William Collings Lukis en sir Henry Dryden in de 19e eeuw heeft bijgedragen aan een gedetailleerd begrip van de toestand van hunebedden in die tijd, en hun bevindingen zijn sindsdien van onschatbare waarde gebleven voor onderzoekers.

Als een van de meest prominente hunebedden in Nederland, blijft D17 een intrigerende bestemming voor zowel geschiedenisliefhebbers als toeristen, en draagt het bij aan de rijke culturele erfenis van de regio. Met zijn mysterieuze verleden en betoverende schoonheid blijft hunebed D17 een tijdloos symbool van prehistorisch erfgoed.